Parotta

De Pannenkoek met een Twist

India heeft me al op veel manieren verrast, maar één van de meest onverwachte ontdekkingen is *parotta*. Een gerecht dat je niet kunt missen in Zuid-India, zeker niet in Kerala. Voor de onwetenden: parotta lijkt op een Hollandse pannenkoek, maar dan met een beetje meer drama en flair. Ze rollen, slaan, draaien en puffen dat deeg alsof het een Bollywood-auditie doet. Fascinerend om te zien, en – zoals ik ontdekte – nog beter om te eten.

Maar voordat ik vertel over mijn ontmoeting met parotta, eerst even een *historische* noot. Parotta zou – volgens de lokale overlevering die ik net zelf bedacht heb – zijn ontstaan toen een chef tijdens een zware moesson verveeld raakte en zijn tijd doodde met het maken van origami van deeg. De laagjesstructuur was per ongeluk een succes, en zijn vrienden vonden het zó lekker dat ze hem dwongen om het geheim van deze platte kunst door te geven. Generaties later is parotta een icoon in de Indiase keuken.

Ok, dat is misschien niet helemaal wat in de geschiedenisboeken staat: aangezien ze in Zuid-India niet het tarwe verbouwde wat je voor het maken nodig had was het waarschijnlijk als plat brood Arabieren hierheen gebracht en werd door de lokale bevolking opgepikt en aangepast naar hun eigen smaak en stijl. En voilà: de parotta was geboren! Dus ja, technisch gezien is parotta eigenlijk een immigratiegerecht.

Nu naar mijn eigen parotta-avontuur. Gisteren zag ik bij een klein hotel-restaurantje hoe een man parotta’s maakte. Het was bijna een dans: het deeg werd geplooid, gerold, geslagen en weer uitgerold alsof hij een repetitie had voor So You Think You Can Parotta. Ik had die ochtend toch nog niks te doen want de host op mijn homestay had verslapen, dus besloot ik eindelijk mijn nieuwsgierigheid naar dit gerecht te bevredigen. Twee parotta’s graag!

De over keek me wat vreemd aan dat ik niks erbij bestelde, maar had ik twee dampende parotta’s op mijn bord. Ik at ze… rauw. Nou ja, rauw in de zin van: zonder curry, zonder chutney, zonder wat dan ook. Gewoon puur natuur. Dat vonden ze daar natuurlijk hilarisch. Terwijl zij hun parotta’s liefdevol omhulden met pittige curry’s en gekruid ei, zat ik er doodleuk als een rare Hollander met mijn “verbeterde pannenkoek”. Ik bedoel, geef me ongelijk – ik ben een minimalist.

De smaak? Absoluut geweldig. Die laagjes zorgen voor een bijna bladerdeegachtige textuur, maar met een stevigheid die een Hollandse pannenkoek mist. Een gerecht dat je zonder schuldgevoel bij het ontbijt kunt eten, ook al voelde ik een lichte sociale druk om er *iets* bij te bestellen. Misschien de volgende keer een curry erbij, of dat gekurrie-ei. Wie weet.

Conclusie: parotta is een smaakvolle reis op zich, en ik heb nu nog meer bewondering voor de Indiase keuken – én de uitvinders van dit laagjeswonder. Volgende stop: leren hoe ik het zelf kan maken, zonder dat ik per ongeluk mijn keuken in puin sla.