Ik ben spiritueel

“Ik ben spiritueel” Zo introduceerde de Chinees uitziende vrouw zichzelf. Ze leek me in de vijftig, had piekerig en  onverzorgd haar en sprak in schelle stem matig Engels met dik Chinees accent. Ik denk bij mensen die zichzelf als een bepaald type presenteren altijd aan de Wet van Vico: waar iemand zich mee adverteert is iets waar iemand naar streeft, maar niet wat iemand al is. Een beter recent voorbeeld is waarschijnlijk de klassieke “I am the King” scene uit Game of Thrones.

Ik begin dus al gelijk met enige twijfels over haar spiritualiteitsniveau maar luister ik aandachtig naar haar verhaal. Ze ratelt aan een stuk door, over hoe ze oorspronkelijk uit Beijing komt maar inmiddels al heel lang in de VS woont. En dat ze wel 17 keer in India is geweest en inmiddels alle bestaande spirituele kennis ter wereld heeft verzameld, en over haar veramerikaanste dochters, beide studerend voor dokter, maar dat ze die voornamelijk bezig zijn met mooie spullen verzamelen en van hun moeder niks meer willen weten, behalve als ze geld nodig hebben. Ze uit zich energiek en strijdbaar, maar ik voel de eenzaamheid en frustratie van haar af stralen.

Ik stel haar af en toe een vraag, maar vragen terugstellen doet ze niet echt. Ze luistert in ieder geval wel naar mijn reacties, als het me lukt om in tussen haarl door te komen. Als ik haar een dag later op straat ontmoet, spreken we weer even. Althans, ze begint met een nieuwe spraakwaterval. Ik luister even vriendelijk maar leg haar uit dat ik zo ga lunchen, maar dat ze er gerust bij kan komen zitten.

Nadat ze wat spullen heeft gekocht bij de winkel aan de overkant gaat ze tegenover me aan tafel zitten. Ik bestel een couscous speciaal plus voor ons beiden een Siwa Juice: geperste dadels met melk naar lokaal recept. Ook daar heeft ze hele verhalen over, ze zijn te zoet, behalve op die ene plek, daar waren ze goed, maar de kleur was zo etc. etc. Als de ober twee glazen op tafel zet snauwt ze zonder te proeven gelijk naar hem: “This is not Siwa Juice!” De ober kijkt haar even aan zo van: ‘wat heb ik nu weer aan mijn keffiyeh hangen?’ Maar vertelt haar dan kortaf dat het echt Siwa Juice is. Even sputtert ze nog tegen, maar lijkt te beseffen dat hier de strijd aangaan met de ober over een drankje misschien niet zo nuttig is.

Ze kalmeert weer wat, en als ze hoort dat ik morgen een woestijntrip met overnachting geboekt heb, wil ze ook graag mee, ondanks dat ze vandaag al een woestrip (zonder overnachting) geboekt heeft. Dan rijdt er een groene jeep voor: haar woestijntrip is gearriveerd. Ze springt op en begint gelijk zenuwachtig om zich heen te kijken en te rommelen met haar spullen: “Oh, I must go!”. Ik probeer haar gerust te stellen door te zeggen dat ze gewoon kan gaan en dat ik haar drankje wel betaal. Dat heeft helaas het tegenovergestelde effect. Ze kijkt verbouwereerd rond “Normally I am the one that pays for others.” zegt ze. Nou ja, niet deze keer dus. Ik wens haar veel plezier. Gelijk als ze weg is, komt de ober gelijk naar me toe. “If I was married to that woman, I would cut off my dick” zegt hij hoofdschuddend.

Later die avond loopt ze weer langs bij mijn hotel en komt gelijk bij mij aan tafel zitten. Ze heeft geregeld dat ze ook meegaat met mijn Woestijntour, alleen niet in het eerste gedeelte omdat ze dat al vandaag gedaan heeft. En ze wil begint weer een verhaal te spuien over hot springs, zoutbronnen, wat de grootste is, en of ze wel goed ingelicht is. Ze vraagt wederom niets aan mij, maar benadrukt nogmaals dat ze erg spiritueel is.

Ik vindt het een intrigerende vrouw. Ze komt op mij over als een van de minst spirituele mensen die ik ooit ontmoet heb, maar gaat dus prat op haar eigen spiritualiteit. Hoe komt ze daar dan bij? Hoe werkt dat in iemand’s hoofd? We spreken meer dan een uur waar ik haar voornamelijk haar verhaal laat doen en af en toe een vraag stel. ‘Levels’ is een belangrijk onderdeel van spirituele vocabulaire, waarbij ze suggereert dat zij een hoger level heeft dan meeste mensen. Daarnaast maakt ze meerdere keren duidelijk dat ‘alles een illusie is’ en dat ze niet geeft om wat mensen van haar denken. Ze is voor onbepaalde tijd op reis, geld is blijkbaar geen probleem, en ze is in Egypte omdat ze het gevoel heeft hier wat te moeten vinden.

Als ik nog een vraag over haar zoektocht stel, dan reageert gelijk geagiteerd. Zij is niet op zoek. Ze is bezig dingen te ontdekken, maar ze is zeker niet aan het zoeken. En ze kan ook niks leren, omdat ze alle kennis al heeft: geleerd in India immers. Er was eens een tijd waar ik het niet zou kunnen laten om alle gaten te schieten in alle brakke logica, maar ik laat het voor wat het is. Een discussie beginnen zorgt er vaak voor dat iemand dan al afhaak, dus Ik laat het maar voor wat het is. Omdat ik het gevoel krijg dat we langzamerhand uitgepraat zijn, en ik nog wat wil eten, besluit ik toch te proberen haar een advies mee te geven:

“Perhaps the things you are trying to discover are not the things you need to discover. You may be spending a lot of effort looking under the table, while what you need is perhaps lying on the table.”

Dat had ik niet moeten doen. Ze springt op als een gebeten hond en haar gezicht vertrekt. “I am spiritual, I have a higher level than you! I don’t care what you think! I don’t care what anyone thinks!” Ok. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven. “Why are you angry?” vraag ik haar. “I am not angry!” schreeuwt ze nog harder tegen met. Right.

Vanaf dat moment probeer ik haar alleen maar te spiegelen. Even lijkt dat haar wat te kalmeren maar dan maak ik kan het dan toch niet laten om een interpretatie te maken: “Becoming so angry because I make one suggestion does not feel very spiritual to me” dat slaat dan ook weer in als een bom. Ze begint weer te schreeuwen: “You are bad for my energy!”. En ja, technisch gezien heeft ze gelijk.

Vind het altijd lastig, dit soort mensen. Tijdens haar tirade geeft ze onder andere toe dat ze doorheeft dat ze door meeste mensen genegeerd wordt of raar gevonden wordt. Daarnaast probeert ze oprecht contact te maken, alleen haar obsessie met zichzelf maakt dat contact erg lastig. Wat zou je zo iemand toewensen? Dat ze straatarm wordt, zodat ze wel moet gaan verdiepen in wat anderen denken? Meeste mensen veranderen immers pas als er ook een noodzaak bestaat. Of is ze zo kwetsbaar dat ze zichzelf dan in een psychose verliest? Op haar huidige pad lijkt ze in ieder geval helemaal vast te zitten.

“It is ok to leave.” vertel ik haar terwijl ze briesend in fight-or-flight modus aan de andere kant van de tafel ijsbeert. Ze lijkt te twijfelen over wat te gaan doen, maar op een gegeven moment zegt ze: “I am going into the hotel.” en loopt mijn hotel in. Een hotel waar ze zelf niet verblijft. En waar de enige uitgang langs mij is. Goed. Ik pak mijn spullen maar en verlaat mijn hotel zodat ze zonder teveel gezichtsverlies het hotel weer uit kan. Zal wel een spannende woestijntour worden morgen….